Isländisch:Snaedal

The Skeireins Translation by Magnús H. Snædal (currently not available otherwise)

Ia: "Ekki er neinn sem skilur eða leitar guðs. Allir sneru frá, saman urðu þeir gagnslausir", og þá þegar féllu þeir undir dauðans dóm. Vegna þessa kom sameiginlegur frelsari allra, að hreinsa burt syndir allra - hvorki jafn né líkur voru réttlæti, heldur var Hann sjálfur réttlæti - að Hann, með því að fórna sér fyrir oss, "gjöf og fórn guði", kæmi til leiðar endurlausn heimsins. Þegar nú Jóhannes kom auga á þetta, það áform sem fullgert skyldi
Ib: verða af drottni, sagði hann með sanni: "Sjá, þessi er lamb guðs er tekur burt synd heimsins." Þótt Hann gæti einnig án mannlegs líkama, eingöngu með guðlegu valdi, leyst alla úr áþján djöfulsins, var Honum samt ljóst að með slíku valdi máttar síns væri sýnd nauðung og áforms réttlætisins ekki framar gætt, heldur kæmi Hann til leiðar hjálpræði manna með nauðung. Því þar eð djöfullinn hafði frá upphafi ekki neytt heldur tælt
Ic: manninn og með lygi hvatt hann til þess að ganga í berhögg við boðorðið, væri það ekki við hæfi ef drottinn, sem kæmi í guðlegum mætti, bæði frelsaði hann með valdi og sneri honum til guðhræðslu með nauðung. Því virtist Hann þá ekki í þvingun réttlætisins ganga í berhögg við það áfrom sem fyrr var ákveðið þegar frá upphafi? Nú var meira við hæfi að þeir sem af eigin vilja höfðu hlýtt djöflinum, að ganga í berhögg við boðorð guðs, þeir yrðu aftur af eigin vilja samþykkir kenningu frelsarans
Id: og að fyrirlíta illsku þess sem áður tældi þá. En til þess að innleiða þekkingu á sannleikanum til endurreisnar hegðunar í guði, tók Hann nú vegna þessa einnig á sig líkama manns, að Hann yrði oss kennari réttlætis eftir guði; því þannig varð Hann að breyta eftir skilningi sínum, bæði að laða menn aftur með orðum og verkum og verða boðberi hegðunar eftir fagnaðarerindinu. En vegna þess nú að þvingun lögmálsins, ekki eingöngu afturhvarf ...

IIa: ... verður [Nikódemus í] trú sinni, þorir nú fyrir Hann, nefnilega á stund þjáningarinnar, að grafa lík Hans eftir þjáninguna opinberlega með Jósefi og gerði ljóst að hann hvarf ekki frá þrátt fyrir reiðilestur fyrirmannanna. Einnig vegna þess að frelsarinn, í þann mund er Hann var að byrja, benti á veginn sem hið efra liggur til konungsríkis guðs og sagði:" Sannlega, sannlega segi ég þér: hver sá sem ekki er fæddur að ofan, getur ekki litið konungsríki guðs." 'Að ofan'
IIb: tjáði þá hina heilögu og himnesku fæðingu, aðra sem gangast skyldi undir með þvotti. Einmitt þetta skildi Nikódemus ekki þá, vegna þess að hann heyrði það þá fyrst frá meistaranum. Vegna þessa sagði hann: "Hvernig er manni mögulegt að fæðast þegar hann er gamall? Hvort getur hann farið aftur í kvið móður sinnar og fæðst?" Því þar eð hann var enn vankunnandi og ekki kunnugur venjunni, og hugsaði um hina líkamlegu fæðingu úr kviði, komu vöflur á hann. Vegna þessa sagði hann: " Hvernig
IIc: er manni mögulegt þegar hann er gamall að fæðast? Hvort getur hann farið aftur í kvið móður sinnar og fæðst?" En frelsarinn, sem sá komandi dómgreind hans og að hann átti að dafna í trúnni, útskýrði fyrir honum eins og þeim sem er ennþá vankunnandi og sagði: "Sannlega, sannlega segi ég þér: hver sá sem ekki er fæddur af vatni og anda, getur ekki komist inn í konungsríki guðs. " Því það var nauðsyn og í samræmi við eðlið að sækja
IId: skírnaráformið til mannsins nefnilega, sem er samsettur úr ólíkum eigindum, nefnilega sál og líkama, og annað þessara er sýnilegt en hitt andlegt. Því tiltók Hann hæfilega í framhaldi af þessu tvo hluti að auki, hluti sem hæfa hvoru um sig samkvæmt skírnaráforminu, nefnilega bæði hið sýnilega vatn og hinn skynjanlega anda, að nefnilega hið séða ...

IIIa: "... mörg voru þar; og þar komu þeir og voru skírðir. Jóhannes hafði ekki ennþá verið settur í fangelsi." En með því að segja einmitt þetta sýndi guðspjallamaðurinn að áformið um hann var nærri enda með vélum Heródesar. En fyrir þetta, meðan báðir skírðu og hvor hélt fram sinni skírn, deildu sín á milli sumir sem ekki vissu hvor skyldi meiri. "En síðan kom upp deila
IIIb: af hálfu lærisveina Jóhannesar við gyðinga um hreinsun", vegna þess að þá þegar var einnig siður líkams hreinsana umbreyttur og hreinleiki eftir guði var fyrirskipaður. Þeir skyldu ekki framar kappkosta að nota gyðinglegar dreypingar og daglegar lauganir heldur hlusta á Jóhannes, þennan fyrirrennara fagnaðarerindisins. Og þá var einnig drottinn að mæla með hinni andlegu skírn svo deilan um hreinsun hófst réttilega. Því lögmálið fyrirskipaði vegna einnar misgerðar sem þeir frömdu
IIIc: óvísvitandi, að ösku af kvígu brenndri utan búðanna skyldu þeir eftir það varpa í hreint vatn og sáldra yfir ísópi og rauðri ull, eins og hæfði þeim sem voru handan við sjálfráðan ásetning. En Jóhannes boðaði iðrunarskírn og hét fyrirgefningu misgerða þeim sem einfaldlega bættu ráð sitt. En [skírn] drottins, ásamt syndafyrirgefningu og gjöf heilags anda, veitti þeim einnig að þeir yrðu synir konungsríkisins.
IIId: Svo að skírn Jóhannesar liggur á milli hinna tveggja; hún tekur nefnilega fram hreinsun lögmálsins, en er miklu minni en skírn fagnaðarerindisins. Vegna þessa kennir hann oss ljóslega og segir: "Vissulega skíri ég yður í vatni, en sá sem á eftir mér kemur er máttugri mér og ég er þess ekki verður að ég krjúpandi leysi skóþveng hans. En hann skírir yður í heilögum anda." Nú eftir áforminu ...

IVa: "Þessi gleði mín er nú fullkomnuð. Hann á að vaxa en ég að minnka", af því að nú höfðu lærisveinar hans deilt við gyðinga um hreinsun og sagt við hann: "Rabbí, sá sem var með þér hinumegin Jórdanar, hann sem þú vitnaðir um, sjá, hann skírir og allir koma til hans." Þeir voru enn vankunnandi um það sem varðaði frelsarann, og þess vegna kennir hann þeim og segir: "Hann á að vaxa en ég að minnka." En þó var áformið um hann gagnlegt, nefnilega í stuttan
IVb: tíma, og með því að undirbúa sálir hinna skírðu leyfði það boðun fagnaðarerindisins. En kenning drottins sem hófst úr Júdeu breiddist einnig til allrar heimsbyggðarinnar, dafnaði hvarvetna allt til þessa, og jókst og dró alla menn til þekkingar á guði. Vegna þessa, og að mikilleiki drottins dýrðar var sannarlega skír, kunngerði hann og sagði: "Sá sem að ofan kemur er yfir öllum." Ekki að hann kunngerði ástæðulausu að Hann væri yfir, heldur nefndi einnig svo mikinn
IVc: mátt mikilleika Hans, sagði Hann bæði himneskan og kominn að ofan en sig jarðneskan og talandi af jörðu vegna þess að hann var maður að eðli. Hvort sem hann var heilagur eða spámaður og vitnaði um réttlætið, var hann samt af jörðu og talaði af andríku eðli. En "sá sem er kominn af himni", jafnvel þótt Hann virtist vera í holdi, samt "er hann yfir öllum; og það sem hann sá og heyrði, það vitnar Hann og enginn tekur við vitnisburði Hans". Og enda þótt Hann kæmi af
IVd: himni á jörðu vegna áforms um mennina, var Hann samt hvorki að heldur jarðlegur né talandi af jörðu, heldur að greina frá himneskum leyndardómum sem hann sá og heyrði hjá föðurnum. Þetta var nú nefnt af Jóhannesi, ekki til þess eingöngu að hann kunngerði mikilleika drottins, heldur til þess að fordæma og víta hina óguðlegu þrætu Sabellíusar og Markellusar sem voguðu sér að segja að faðir og sonur væru einn. En annar prestur ...

Va: ... til heiðurs föðurnum, væntir Hann eins boðs að hverju verki. En nefnilega að þessi var elskandi en hinn sá elskaði, annar sýnandi en hinn líkjandi eftir gerðum hans; einmitt þetta nefndi Hann þá vitandi um villu þeirra sem eftir kæmu, að þeir lærðu af þessu að kannast við hinar tvær persónur föður og sonar, og væru nú samsaga. Í framhaldi af þessu notaði Hann skýr
Vb: orð og sagði: "Því eins og faðirinn upp vekur dauða og lífgar þá, þannig lífgar og sonurinn þá sem hann vill." Er Hann hét því að Hann af eigin vilja og eigin mætti líkti eftir þeim sem áður lífgaði dauða, hastaði Hann á og vítti þrætugirni hinna vantrúuðu. "Enda dæmir ekki faðirinn nokkurn, heldur fól syninum allan dóm." En væri Hann nú einn og hinn sami samkvæmt ummælum Sabellíusar, táknaður með ólíkum nöfnum, hvernig gæti hinn sami dæmt
Vc: og ekki dæmt? Því ekki eingöngu skipti á nöfnum tákna mun persónanna tveggja, heldur miklu fremur merki verkanna, að annar dæmir nefnilega engan heldur felur syninum vald dómsins. Og Hann tekur við þessum heiðri af föðurnum og framkvæmir allan dóm eftir vilja hans, "til þess að allir heiðri soninn eins og þeir heiðra föðurinn". Nú skulum vér allir, að fengnum slíkum og svo skírum ummælum, veita hinum óborna guði heiður
Vd: og viðurkenna að eingetinn sonur guðs sé guð. Af því að vér trúum sýnum vér nú hvorum heiður eftir verðleikum, því hið sagða "til þess að allir heiðri soninn eins og þeir heiðra föðurinn", kennir oss að sýna líkan en ekki jafnan heiður. Og sjálfur frelsarinn, er hann bað fyrir lærisveinunum, sagði við föðurinn, "að þú elskir þá einsog þú elskar mig". Með þessu bendir hann ekki á jafnan kærleika heldur líkan. Með þeim sama hætti ...

VIa: ... -andi varð af nauðsyn ókunnari boðskapur hans eins og hann sjálfur segir: "Hann á að vaxa en ég að minka." Nú vegna þess að skamma stund virtust þeir trúa, að hlusta á Jóhannes, en ekki löngu síðar fólu þeir gleymskunni það sem hann varðaði, af því minnir Hann þá dável á og segir: "Hann var brennandi og skínandi lampi en þér vilduð um stund gleðjast í ljósi hans. En þó hef ég vitnisburð meiri Jóhannesi,
VIb:því þau verk sem faðirinn fól mér, til þess að ég geri þau, þau verk sem ég geri vitna um mig, að faðirinn sendi mig." Því hann, sem vitnaði með mannlegum orðum, virtist efast - þótt hann væri sannur hinum vankunnandi gat hann það - en vitnisburður föðurins fyrir mín verk, handan alls mannlegs boðskapar Jóhannesar, getur tryggt yður óvefengjanlega þekkingu. Því sérhverju orði sem af mönnum er numið má breyta í annað, en þessi heilögu verk,
VIc: sem eru óvefengd, gera ljóst auðkenni gerandans og tákna ljóslega að Hann var sendur frá föðurnum af himni. Vegna þessa segir Hann: "Og faðirinn sem sendi mig, hann vitnar um mig." En samt varð vitnisburður föðurins um hann ólíkur og á ólíkum tímum, að hluta til fyrir orð spámanna, en að hluta til fyrir rödd af himni, en að hluta til fyrir tákn. En vegna þess, að þessu svo orðnu, að hjarta hinna vantrúuðu varð
VId: harðara, þess vegna bætti hann réttilega við og sagði: "Hvorki heyrðuð þér nokkurn tíma rödd hans né sáuð ásýnd hans, og ekki hafið þér orð hans varanlegt í yður, því að þeim sem hann sendi, honum trúið þér ekki." En samt, hvað varðar hina eftirlátu, skal því ekki neitað að sumir heyrðu vissulega rödd Hans en sumir sáu ásýnd Hans. "Sælir", sagði Hann því, "eru hinir hjartahreinu, því þeir skulu sjá guð." Og þegar eftir það eins og veð um ...

VIIa: ... enginn, sem þekkti mátt drottins og gerði sér ljóst vald hans. Og ekki er hann sá eini, heldur einnig Andrés, sem sagði, "Hér er drengur einn sem hefur fimm byggbrauð og tvo fiska", lætur ásannast líkt og Filippus, að hann gerði sér alls ekki ljósan mikilleikann né áttaði sig á verðleikum meistarans, með því sem hann bætti við er hann sagði: "En hvað er það handa svo mörgum?" En drottinn, sem tók mið af barnaskap þeirra,
VIIb: sagði: "Látið mennina setjast niður. En þeir, þar eð mikið gras var á staðnum, létu fjöldann setjast niður" - fimm þúsundir karla fyrir utan konur og börn - eins og þeir settust niður að miklum kvöldverði, en þar var ekkert annað umfram brauðin fimm og fiskana tvo sem Hann tók, gjörði þakkir og blessaði. Og er Hann saddi þá með svo mikilli næringu, gaf Hann þeim ekki eingöngu fullnægju þarfarinnar,
VIIc: heldur miklu meira: "Eftir að mannfjöldinn hafði matast fundust tólf karfir fullar af brauðunum sem af gengu. Sömuleiðis þá tóku þeir einnig við af fiskunum svo miklu sem þeir vildu." En ekki sýndi Hann þá gnótt máttar síns á brauðunum einum, heldur einnig á fiskunum, því Hann lét þá verða svo mikið sem Hann síðan tíndi saman af þeim, svo að Hann lét sérhvern taka við eins miklu og hann vildi, og með þessari gnótt lét Hann ekki verða skort á neinu. En
VIId: þó fullnægði Hann miklu meir með þessu lærisveinunum og minnti aðra á að gefa því gaum að Hann var hinn sami sem í eyðimörkinni fæddi feður þeirra í 40 ár. "Og þá er þeir voru mettir sagði hann við lærisveina sína: Tínið saman molana sem af gengu að ekkert ónýtist. Og þá tíndu þeir saman og fylltu tólf karfir af brotum byggbrauðanna fimm og fiskanna tveggja, sem gengu af hjá þeim ..."

VIIIa: "... enginn lagði á Hann hendur", þar eð heilagur máttur Hans dreifði enn ósýnilega illsku þeirra og leyfði ekki að taka sig fyrir tímann. "Þjónarnir komu þá aftur til æðstu prestanna og Faríseanna, og þar sögðu þeir við þá: Hví komuð þér ekki með Hann? En þjónarnir svöruðu og sögðu, að aldrei talaði nokkur maður eins og þessi maður." En þetta
VIIIb: svar varð að álösun, ennfrekar raunar, að fordæmingu vandrúar hinna. Því þeir svöruðu hinum sem atyrtu þá, vegna þess að þeir komu ekki með Hann, án þess að hræðast illsku hinna sem atyrtu þá, heldur undruðust meira kenningu drottins: meðal alls almennings viðurkenndu þeir opinskátt að hún væri fremri. En hinir þoldu ekki dirfsku þeirra vegna illsku sinnar, svöruðu þeim með reiði og sögðu. "Hvort eruð þér
VIIIc: einnig afvegaleiddir? Sjá, hefur nokkur höfðingjanna trúað Honum eða Faríseanna? En þessi múgur, sem ekki þekkir lögmálið, er bölvaður." En þetta sögðu þeir með biturð reiðinnar. Í þessu eru þeir staðnir að ósannindum - að enginn höfðingjanna eða Faríseanna tryði Honum - því Nikódemus, sem eftir áformi guðs kom til hans að nóttu, tók einnig af dirfsku málstað sannleikans, og sagði við þá: "Hvort dæmir lögmál vort mann _" o.s.frv.
VIIId: Þegar þeir sögðu að "enginn höfðingjanna og Faríseanna tryði", þrefuðu þeir án þess að íhuga að hann var nefnilega Farísei og ráðsherra gyðinga. Og hann einn höfðingjanna, var nefndur til úr hópi hinna 'bölvuðu' sem trúði drottni, talaði fyrir Hann í álösun illsku þeirra. En þeir sem þoldu ekki ávíturnar svöruðu og sögðu: "Hvort ert þú einnig frá Galíleu? Rannsakaðu og sjáðu, að ..."

back